Weekend Nida/curronion spit

Wat een weekend was dit. We waren vroeg opgestaan om om 8 uur de bus te nemen. De hele vrijdagavond hadden we besteed aan plannen van het weekend, en zoals gewoonlijk was het weer eens laat geworden. Met navigatie en speling in de tijd waren we vertrokken naar het busstation... Helaas stonden we net niet helemaal goed en leek niemand te weten waar Kaursum laugum (de halte) was en/of van waaruit de bus naar Klaipeda (Litouwen) vertrok. We hebben meerdere keren andere aanwijzingen gehad. Een man in de kiosk aan de ene kant die ons naar de andere kant van Liepaja wilde sturen voor kaartjes, een dame van de kiest aan de andere kant die zeker wist dat vanaf daar de bus vertrok (bleek dus niet zo te zijn... Het was echt 100 of 200m verder) en zo hebben we dus uiteindelijk de bus gemist.
Hitchhiken was volgens Liga en Zigis een hele makkelijke en goede manier van reizen. We hebben het een uur geprobeerd, maar werden voornamelijk uitgelachen. Er was een fietser die gewoon 5 minuten aan de overkant van de weg naar ons heeft staan kijken en lachen... Toen de laatste optie maar genomen. De bus van 11:30 naar Klaipeda. Gelukkig ging dat verder goed. We kregen nog korting op de kaartjes, dus dat was een mooie bonus.
In Klaipeda aangekomen zagen we vooral dikke wolken, en betonnen gebouwen. Niks dat ons aansprak. Dit maakte het humeur niet beter, zeker als je dan een poging moet doen om de haven te vinden vanwaar de veerboot vertrekt en niemand die haven lijkt te kennen.
Uiteindelijk kon een buschauffeur ons gelukkig verder helpen en zo hebben we de haven gevonden. Het veer ging net weg, wat niet zo erg was omdat in het cafeetje ernaast WIFI was en we nog geen hotel/hostel hadden geboekt. Bijna alles zat vol en de wensen in de groep (we waren maar met 4) verschilden. In het cafe hebben we de knoop door gehakt en een studiootje geboekt in Pervalka. Daarna met de boot naar de curronion spit, wat onze bestemming was. Daarna met de bus Van Smiltyne naar Juodkrante. Dit was het eerste dorpje van betekenis en hier kregen we de zin van het reizen een beetje terug. De natuur was er prachtig en het dorpje stelde in elk geval iets voor. Romy en ik wilden graag fietsen huren en daarmee zelf het eiland verkennen, maar onze reisgenotes wilden liever met de bus. Nadeel was dat je dan erg afhankelijk was omdat de bus niet vaak in de buurt van Pervalka kwam. We hebben snel wat gegeten omdat we dus misschien een bus moesten halen, om op het laatst de bus te missen omdat de andere dames geen beslissing konden maken.
Dus toch maar fietsen huren dan... Met wat afdingen hebben we voor 10 euro voor 24 uur fietsen gehuurd die ermee door konden. Alle fietsen waren mountainbike achting waardoor je je tas steeds op je rug moest houden. Toen we bijna besloten hadden welke fietsen het zouden worden kwam er een dames fiets terug met een mandje die ik mocht hebben. Uiteindelijk was ik hier heel blij mee want dit heeft zeker mijn rug en schouders gescheeld.
We hadden een fietstocht van 15 km voor de boeg. Nog voor we het dorp uit waren hadden we een eerste stop. In mijn reisgids had ik gelezen over de Hill of Witches waar houten beelden tentoongesteld werden. Het was best een klim en op je weg kwam je de beelden tegen. Het was heel gevarieerd, maar zonder twijfel allemaal erg mooi.
Daarna verder met onze fietstocht. De kaart die we van het eiland hadden was bijna onleesbaar dus een idee krijgen over de plek waar je was was nog een uitdaging. Uiteindelijk hadden we een hele mooie fietstocht gemaakt, alleen vonden de Sloveense dames dat we niet te veel moesten stoppen onderweg (het was inmiddels een uur of 8) omdat ze niet wisten tot hoe laat we bij het complex aan konden komen. Ik heb genoten van de toch, van de natuur, de rust en de ruimte. We hebben vooral veel bos gezien, maar ook duinen en zee. Omdat het moeilijk te bepalen was op de kaart waar we waren konden we ook moeilijk inschatten hoe lang we nog moesten.
Petra riep een aantal keren dat ze dacht dat we verdwaald waren (er was maar een echt fietspad, dus gelukkig was verdwalen niet gemakkelijk) en dat we moesten doorfietsen omdat het bijna donker werd en ze niet in het donker in het bos wilde zijn. Gelukkig bleef ik dicht bij mezelf en heel rustig. Reden voor paniek was er volgens mij niet en zeker toen ik een duidelijk herkenningspunten gevonden had en kon aanwijzen waar we waren was ik heel rustig. Om Petra gerust te stellen heb ik een aantal keer gevraagd aan mensen die ons tegemoet kwamen waar zij vandaan kwamen.
Aangekomen in Pervalka kwam de eigenaar van de studio ons meteen tegemoet en vertelde dat we een grotere kamer kregen dan dat we geboekt hadden als we daar geen problemen mee hadden, dat hadden we natuurlijk niet ;-)
De kamer was heel mooi en het bed was heerlijk zacht. We hadden een tweepersoonsbed en twee enkele. Uiteindelijk hebben we met zijn drieën in het tweepersoonsbed geslapen, want we wilden daar alle drie eigenlijk slapen dus dat is gebeurd. Wat een luxe om even een heel appartementje met zijn vieren te hebben en lekkere zachte handdoeken en een geweldig uitzicht als bonus. Heerlijk geslapen hebben we daar!

De volgende ochtend hebben we ontbeten op ons balkonnetje en na het uit checken zijn we op de fiets verder gefietst naar Nida. Ook dit was ongeveer 15 kilometer. Onderweg zijn we enkele keren gestopt en hebben we wederom van het uitzicht genoten. Romy en ik wilden heel graag de duinen nog zien. Deze liggen onder Nida en strekken zich helemaal uit tot in Kaliningrad. Helaas begon het een beetje te miezeren toen we bijna in Nida waren. Hierdoor werd het uitzicht wel minder.
We zijn omhoog geklommen en hebben daar de nodige foto's gemaakt (waaronder selfies natuurlijk) en gepicknickt met een kriekbiertje, brood, chips en creckertjes.
Om drie uur moesten we de bus terug hebben van Nida naar Smiltyne, maar die zat al helemaal vol. Daarom hebben we maar de bus naar het busstation van Klaipeda gepakt. Hiermee gingen we dus ook op de boot terug. Op het busstation werden we opgepikt door Liga en Zigis die waren gaan winkelen in Klaipeda en nog plekken in de auto overhadden. Dit betekende dat de terugreis een stuk relaxter was en dat we thuis werden afgezet... Heerlijk!
Rond 18:30 waren we weer thuis en hebben Romy en ik nog een kleine boodschap gedaan om thuis te kunnen koken. Een lekkere en simpele spaghetti bolognese is het geworden. Ik ben blij dat ik volgende week niet meer hoef te koken voor 11 man.
Nu even lekker op mijn bed dit verslag typen en zo lekker douchen en naar bed.