Mijn laatste dag in Liepāja en terugreis naar huis

Vrijdag:
Vandaag werd ik vroeg in de ochtend al wakker. Romy was zich al aan het klaarmaken voor vertrek dus ben ik even bij haar gaan kijken of het allemaal goed ging. Zij vliegt als enige vandaag al terug. Na het afscheid (waar ik het toch wel moeilijk mee had, want zij voelde wel echt als mijn maatje) ben ik nog even mijn bed ingedoken, nu met een extra deken om op te liggen en een grotere slaapzak (allebei van Romy van die nacht). Zo kon eindelijk toch nog heel even mijn ogen sluiten. Rond een uur of 9 was ik weer wakker en ben ik er maar uitgegaan. Liggen is niet lekker op de nog steeds te harde grond. Het verder uitrusten gaat dan ook niet echt meer.
Ik heb een ochtendwandeling over het strand gemaakt en hier enorm van genoten. Ik wist dat we pas om 12 uur zouden starten met de evaluatie en die tijd wilde ik even nemen om echt weer terug bij mezelf te komen. Uitwaaien op het strand is toch wel erg lekker en dat is iets wat ik wel enorm ga missen. Onder de wandeling heb ik ook Vincent nog gesproken. Het was heerlijk om hem op die manier toch een beetje bij me te hebben. Na ruim een uur nog even een laatste blik op het strand van Liepaja, wat een heerlijke plek.
Daarna ben ik met een omweg weer naar het kantoor gelopen. Ik wilde voor de evaluatie nog even wat dingen inpakken zodat het meeste nu echt klaar is. Daarnaast moesten we nog steeds een cadeautje voor Zigis en Liga regelen. In de office lag natuurlijk iedereen nog in zijn bed en i.p.v. 12 uur startte we uiteindelijk pas rond 12:30. De evaluatie bestond vooral uit vragen over wat we hier geleerd hebben en op welke vlakken we ontwikkeld zijn in vergelijking met de vlakken waar we op wilde ontwikkelen bij de on-arrival training. Ook werd ons gevraagd om een tijdlijn te maken met je up’s en down’s. Waar lagen deze en hoe zien die er in verhouding uit. Grappig dat iedereen dat op een andere manier vorm geeft. Zo wordt het heel persoonlijk. Ten slotte kregen we nog enkele vragen als voorbereiding op onze thuiskomst.
Als laatste opdracht moesten we een brief naar onszelf schrijven die op een nog later te bepalen moment naar ons toe wordt gestuurd. Het was wel heel bijzonder om een brief aan je zelf te schrijven. Vooral omdat je dus ook niet weet wanneer die in de brievenbus zal vallen. Maar het is wel een leuke opdracht waar ik een groot deel van de rest van de middag mee bezig ben geweest. Hierna nog even wat laatste inkopen gedaan bij de supermarkt terwijl de rest van de groep naar het centrum was gegaan voor kebab (lunch om 4 uur, ik ben er nog steeds niet aan gewend).
Rond 7 uur werden we in de tuin verwacht voor een goodbye party. Hiervoor moesten alle spullen worden opgehaald (van Lea en mij, want onze lift zou ons ophalen bij Liga en Zigis thuis). Rond 7 uur kwam Liga Lea en mij met onze spullen halen en de anderen van de groep waren toen nog niet eens bezig met vertrekken (zij moesten lopen) en ze wilden ook nog naar de winkel. Toen wij in de tuin aan kwamen hebben we Liga geholpen om alles klaar te maken voor het eten van die avond, een BBQ. Lea en ik konden er maar twee uur bij zijn, maar de groep kwam helaas weer heel laat aan, waardoor er nog maar weinig tijd overbleef om gezellig samen te eten, en voor het bakken van de worstjes. Liga had chips, rauwkost en worstjes voor op de BBQ. Ik vond het wel erg jammer dat als iedereen weet dat er twee uit de groep weg moeten, dat ze dan niet eens hun best doen om een beetje bij tijds te zijn. De instelling was echt “I don’t care”… niet echt een fijn gevoel bij je afscheid.
Om half 9 kwamen de twee mentoren een keer aan, de andere twee zouden niet komen en ik kon dus van mijn mentor geen afscheid nemen. Ook Zigis kwam pas iets voor 9 weer thuis van een training. Hierdoor moest ik ons cadeau voor hun snel geven en sneller speechen dan ik gehoopt had. Ik had verteld over de cadeaubon voor een uur in een panichouse waarbij je door samen te werken uit de kamer moet zien te komen. Door hun reactie twijfelde ik een beetje of ze het wel echt leuk vonden.
Precies om 9 uur stond onze lift voor de deur, dus heel snel afscheid nemen, want echt klaar voor vertrek voelde ik mij nog niet. Iedereen een knuffel gegeven en natuurlijk voor Liga die echt veel voor de groep gedaan heeft. Daarna in de auto en op naar Riga. De chauffeur wilde ons afzetten bij het vliegveld. Hij zei “ik laat twee meiden toch niet alleen achter in een vreemde stad midden in de nacht?”. Dat was dus een fijne bonus. uiteindelijk zouden we de laatste bus vanuit Riga ook niet gehaald hebben. De autorit duurde lang, maar ik heb een tijdje gekletst met een ander meisje dat een lift kreeg (net als wij) en daarna nog even met de chauffeur.
Aangekomen op het vliegveld moesten we een plekje vinden om de nacht door te brengen. We zaten eerst in de hal waar alleen aan beide kanten van het pad een bankje was, maar deze plek voelde niet fijn. Bij het verder verkennen van het vliegveld zag ik een plek waar veel meer bankjes stonden en daar hebben we een goed plekje gevonden. Rond een uur of 1 ging het grote licht in de hal uit en was het behoorlijk rustig om ons heen. Alleen een uur of twee voor er een vlucht vertrok werd het even wat drukker. Maar in de nacht gebeurde er weinig. Ik heb vooral achter mijn iPad gezeten en mijn blog verder getypt terwijl Lea probeerde te slapen. Rond een uur of half 4 werd Lea weer wakker en hebben we de rest van de tijd gedood met kletsen. Om 4 uur ging het licht ook weer aan en langzaam aan zag je het hele vliegveld ontwaken. Om half 5 gingen de eerste winkeltjes open en het aantal passagiers nam gestaagd toe. We kletsten en wachten tot de check-in van mijn vlucht open zou gaan zodat we beiden samen door konden lopen. Toen dit om 5 uur eindelijk het geval was, konden we de bagage meteen kwijt, en op naar de security check. Daar heb ik het nog nooit zo rustig mee gemaakt. Je kon gewoon in een keer doorlopen.
Nog even hebben we bij een dranken winkel gekeken naar een wiskey die ik voor Vincent had gezien en benieuwd was naar de tax-free prijs. Deze was natuurlijk nog steeds hoog, maar we kregen meteen een klein proefje aangeboden. Ach om 5:30 wiskey proeven op een vliegveld… “Why not?” Hierna nog maar even wat van mijn brood gegeten en richting de gate gegaan. Hier hebben we gekletst tot Lea naar het vliegtuig kon. Het was fijn om de nacht zo samen door te brengen. Hierna moest ik nog 40 minuten wachten voor ik aan boord kon van mijn vlucht. De tijd heb ik gedood met rond lopen. Om 7:10 was het dan zover, de lucht in… op naar huis.
Na een rustige vlucht kwam ik aan op Eindhoven waar Vincent me al op stond te wachten. Heel fijn om na zo’ n nacht een lift naar huis te hebben en niet te vergeten om welkom te worden geheten met een knuffel. De rest van de dag heeft Vincent goed voor me gezorgd. Eerst een douche, daarna even naar bed en nadat hij mij lief wekte kreeg ik een lunch op bed. Wat wil een mens nog meer?
Nu is het weer echt thuis komen en dat zal wel een aantal dagen duren. Ook al is dit mijn thuis en kan ik enorm genieten van mijn luxe keuken en huis, als je er twee maanden uit bent geweest moet je toch even opnieuw landen. Gelukkig maandag nog vrij en dan vanaf dinsdag weer aan het werk. Mijn reis zit erop, ik ben toe aan vakantie haha… ;-)
Ik ben blij dat ik gegaan ben, het was vermoeiend, stressvol en op sommige momenten echt zwaar, maar ik ben er goed doorheen gekomen, en ik voel dat ik trots mag zijn op mezelf. Ik ging er heen met concrete doelen en aan al die doelen heb ik kunnen werken. Want ik ging erheen om te leren, en leren is wat ik heb gedaan.
Ik wil iedereen bedanken voor het lezen van mijn blogs, het is fijn om iedereen zo op de hoogte te kunnen houden, maar ook fijn als het ook echt gelezen wordt. Dus voor iedereen, heel erg bedankt.